Ik zit in de bus met een vriend, en vertel over de lokale verkiezingen. Dat ik me zorgen maak over racisten in de Amsterdamse raad. Maar het paternalisme van andere partijen is ook geen optie, ga ik verder.

Mijn vriend knikt empathisch en zucht diep. Hij vertelt dat hij met zijn kinderen naar de speeltuin was gegaan. De kinderen speelden met een stuk plastic totdat bezitsdrang de kop opstak. Zoon achtervolgde dochter om contact tot stand te brengen tussen het speelgoed en haar zachte hoofd. Mijn vriend zegt dat hij moeilijk rustig kon blijven en zijn zoon bij de kraag greep. Zijn eerste reflex is om hem goed door elkaar te schudden, maar zijn gezond verstand won.

Mijn gedachten dwalen af, ik koekeloer wat. In het gangpad van de bus huilt een jongetje, om hem heen staan de ouders en zijn zus, vermoed ik, tenzij hij wordt gekidnapt. Ze is een flink stuk groter, niet veel ouder, en helikopter boven hem. Ze houdt haar armen om zijn middel, zonder zijn lichaam aan te raken, ze vormen een kommetje, een onzichtbaar schild. Het is bedoeld om te voorkomen dat hij valt als de bus plots zou remmen. Het broertje lijkt het verstikkend te vinden.

Ik maak me zorgen over racisten in de Amsterdamse raad

Mijn elleboog onderbreekt het relaas van mijn vriend, en attendeert de zijne op het tafereel. Hij glimlacht, en gaat verder: "Ik knielde, kwam op ooghoogte en vroeg: Hoe zou jij het vinden als je een stuk speelgoed naar je hoofd zou krijgen?"
“Dat is toch gek”, zeg ik. “Het aangezicht van zijn zusje dat pijn heeft, zou toch voldoende moeten zijn?”
De zoemer in zijn blik vertelt me dat ik ernaast zit.
“Nee, natuurlijk niet. Op dat moment wil hij niets liever dan haar pijn doen”, zegt mijn vriend. “Zijn zusje is op dat moment ook zijn speelgoed.”
We zwijgen even en geven dit inzicht een podium.
“Afijn, die racisten dus, que pasa?”