“Het is mij opgevallen dat jouw hersenen vaak totaal anders functioneren dan die van mij”, zei een docent tegen me. Zij doelde op mijn warrige gedrag dat ze de laatste weken had waargenomen. Ik glimlach en begrijp dat er iemand tegenover mij zit met veel mensenkennis. Iemand die ondanks al mijn trucjes, lijstjes, briefjes en maniertjes ziet hoe chaotisch mijn brein in elkaar steekt. Gelukkig benaderde zij dit als iets positiefs, een verschil met het perfectionisme waarmee veel van mijn coassistent-collega’s worstelen.

Ik ben op het moment aan het studeren bij mijn ouders. Ik besluit een recensie over een film te lezen waar ik die avond graag naartoe wil. Ik zoek en kom tijdens het zoeken een lege sudoku van de Volkskrant tegen, mijn lievelings. Ik kijk en zie een aantal mogelijkheden van plekken voor cijfertjes en een enige tijd later is die af. De recensie heb ik nooit meer opgezocht.

Ik bekijk de kast van een afstandje en schrik van het bizarre en absurde gezicht

Voordat ik naar de bios ga, loop ik een rondje hard met mijn vader en pik een sportshirtje uit de kast van mijn ouders. En ineens, terwijl ik het shirtje al in mijn handen heb, bekruipt me het gevoel dat er iets niet klopt. Die kast, die er al mijn gehele leven staat, voelt ineens gek. Ik bekijk de kast van een afstandje en schrik van het bizarre en absurde gezicht. Sinds mijn nieuwe leven in Amsterdam met een vriend met smetvrees en een huisgenoot die alleen beige met beige wast, heb ik nooit meer een fatsoenlijke blik op de kledingkast van mijn ouders geworpen.

Maar nu zie ik het: die kast, die lijkt op mijn brein. Gelukkig is er wel een verschil en dat verschil is dat ik een eeuwige strijd zal blijven leveren voor een georganiseerd bestaan, en de kledingkast van mijn ouders het op een warrig beloop heeft gelaten. Op naar een georganiseerde chaos.