Het liefst zou ik alles van mijn patiënten willen begrijpen. Na een consult wil ik snappen wat voor een persoon iemand is en wat diegene belangrijk, leuk of boeiend vindt. Ik wil begrijpen wanneer iemand oprecht is, wanneer die een mooi verhaaltje ophoudt, manipuleert, of wanneer iemand berekenend is. Helaas lukt me dat niet altijd.

Op het onderbeen van mevrouw Millie is een wondje ontstaan. Ze heeft zich gestoten en door haar oudere leeftijd is haar huid fragiel en heelt de wond slecht. Mevrouw Millie heeft dementie en woont in een verpleeghuis. De dementie valt bij mevrouw Millie echter niet zo op. Ze is Amsterdamse, en ze praat met een zwaar Jordanees accent. Ik kom naar haar been kijken en zie dat er nog steeds roodheid rondom het wondje op haar been te zien is.

'Hoe kan ik nu echt zeker weten dat u de volgende keer de pil wel inneemt?'

Van de verpleging heb ik doorgekregen dat er een aantal keer antibiotica pillen zijn gevonden in de kamer van mevrouw Millie. Ze slikt deze antibioticakuur in verband met het wondje op haar been. Eerder die week heb ik haar gevraagd of ze de kuur wel echt dagelijks inneemt, waarop zij “natuurlijk schat” antwoordde. Ik vertel haar deze keer dat bij een wondje op de benen, ook onderzoek van de armen hoort. Als een douane op het vliegveld fouilleer ik over haar mouwen, op zoek naar een verstopte pil. Tevergeefs. Ze laat het allemaal gebeuren. Net op het moment dat ik het op wil geven, kijken we elkaar aan en beginnen we beiden te lachen. Ze slaat de mouw van haar truitje om en laat me de pil zien. We kijken elkaar nog een keer aan en ze glimlacht. Met vla en water slikt ze uiteindelijk de pil toch door.

“Hoe kan ik nu echt zeker weten dat u de volgende keer de pil niet verstopt maar inneemt?” vraag ik haar. “Als jij zegt dat ik die pillen in moet nemen, dan doe ik dat natuurlijk, meissie”, antwoordt ze. In haar ogen denk ik te zien dat ze het meent en ik kan niet begrijpen hoe ze dit met zoveel zekerheid kan zeggen. Nog steeds zou ik niet kunnen vertellen waarom mevrouw Millie toch ineens zelf haar pil liet zien. Als ik eraan terugdenk, begrijp ik ook niet of ik voor de gek werd gehouden door deze lieve Jordanese dame, of dat ze door haar dementie vergat dat ze elke dag een pil oversloeg. Maar misschien is het ook weleens goed om niet alles over je patiënt te weten.