Volgens mijn scriptiebegeleider zijn er twee soorten studenten tijdens het schrijven van hun scriptie: de tuinman en de architect. Waar de architect de opzet van zijn of haar scriptie verslag gestructureerd vanuit de onderzoeksvraag maakt en dan aan de slag gaat, begint de tuinman ‘gewoon’ met schrijven en gaat dan bijschaven. Wat ik ben? Zonder twijfel een tuinman. Beginnend met de inleiding begon ik ‘gewoon’ te schrijven, een beetje in het wilde weg: door platformisering is informatie versnipperd, nieuwsmedia focussen steeds meer op ‘clicks’, transparante verslaggeving over de politiek is erg belangrijk voor de democratie – oh ja, en persoonlijke verhalen, het centrale concept van mijn onderzoek.

Gefrustreerd schuif ik mijn laptop voor me uit en daalt de motivatie voor mijn scriptie met een richtingscoëfficiënt ver onder nul

Het duurde niet lang voordat de draad van mijn verhaal ook voor mij zoek raakt. Gefrustreerd schuif ik mijn laptop voor me uit en daalt de motivatie voor mijn scriptie met een richtingscoëfficiënt ver onder nul. Tijdens de online bijeenkomst raadt mijn begeleider mij daarom aan terug te gaan naar het begin. Een beetje meer architect en een beetje minder tuinman. “Geen van beide manieren is minder goed,” benadrukt mijn begeleider nog, “maar het kan soms helpen even een andere manier te proberen.”

Terug naar de tekentafel. Op papier schets ik de opzet voor mijn onderzoek en teken ik pijltjes tussen de concepten. Met hervonden motivatie open ik mijn laptop en lees mijn verslag opnieuw. Niet alle informatie is relevant en verdwijnt met één druk op de knop. Schrijven is schrappen, denk ik bij mezelf. Wanneer ik de structuur van mijn scriptieverslag af heb en weer aan de slag wil met schrijven, begint buur nummer vier met klussen aan de tuin. Het lijkt wel alsof iedereen deze weken tuinman is.