Er waart een spook door de universiteiten, het spook van internationalisering. Het spook van Marx en Engels is dood en we hebben er een Engelstalig spook voor teruggekregen. Het spook voelt als een kracht die buiten ons ligt, iets wat niet vast te grijpen is en buiten onze handen ligt. Het tegendeel is waar: ook dit spook kan gevangen worden. Zoals je vroeger een laken over je hoofd deed om rond te spoken, zit er nu ook een persoon achter dit spook. De desbetreffende persoon is, jawel, Bussemaker.

Op zich is het geen probleem als er meer buitenlandse studenten komen studeren aan de VU en er interactie is tussen verschillende culturen. Een zichzelf respecterende universiteit moet dit zeker stimuleren, maar niet voordat de standaardcurricula op orde zijn. De huidige stand van zaken is eerder het omgekeerde: internationalisering wordt aangegrepen om een teruglopend Nederlands studentenaantal op te vangen. De ASVA heeft bekendgemaakt dat het leenstelsel een van de grote oorzaken is achter de terugloop van dat aantal Nederlandse studenten. Het leenstelsel is ingevoerd terwijl Bussemaker in het kabinet rondspookte.

Zo groeit de tegenstelling tussen de elite die Engels spreekt en de belastingbetaler die DWDD kijkt

Laatst zat ik in de trein en had ik een gesprekje met een docent boekhoudkunde van de VU, die me vertelde dat daar ook de internationalisering is doorgeslagen. De literatuur omtrent boekhoudkunde is in het Nederlands zeer sterk, dus een omslag naar het Engels betekent automatisch kwaliteitsverlies. Daar komt nog bij dat een groot deel van de studenten die een dergelijke richting doen, uiteindelijk toch gewoon in Nederland aan de slag gaan. Een van de grote problemen met het ophemelen van internationalisering, is dat de regionale functie uit het oog dreigt te raken. Het nieuwe John Stuart Mill-college van de VU mag dan een opleiding bieden voor de wereldleiders van de toekomst; als het studenten zijn uit ons taalgebied zullen ze hun beleid uiteindelijk in het Nederlands gaan verdedigen.

Internationalisering van de universiteit waarbij de universiteit met name Engelstalige lectuur gaat produceren draagt bovendien bij aan een klimaat waarin de belastingbetaler zich afvraagt wat er binnen die muren gebeurt. De tegenstelling tussen de elite die Engels spreekt en de belastingbetaler die DWDD kijkt wordt versterkt. Alle valorisatie ten spijt, met internationalisering raak je het respect van de belastingbetaler kwijt.