Twee huisgenoten hebben ons verlaten en dat betekent een zoektocht naar nieuw talent. Dikke voorpret met foto’s opzoeken van mensen die zich hadden aangemeld en waar we niks wijzer van werden. Kortom, ik had er zin in.

De hospiteeravond vond plaats op een woensdag, een warme woensdag. Vandaar dat er al snel besloten werd om naar buiten te gaan. Maar voordat we naar buiten konden moesten we een voorstelronde doen, en ik mocht als eerste. Ongemakkelijk als de voorgaande keren stond ik op een deed mijn vaste praatje. Na mij stond echter niemand meer op, want voorstellen kan tegenwoordig ook vanaf de stoel. Het gezegde ‘don’t judge a book by its cover’ ging in de prullenbak, ik koos mijn eerste favorieten.

Inmiddels begon het al aardig warm te worden in onze raamloze keuken, waarop we besloten naar buiten te gaan. Samen met kratten bier en flessen wijn natuurlijk. Eenmaal buiten ontstond er een aantal complicaties.

De eerste gesprekken verlopen nog vlotjes, maar al snel raak ik het zat Op een warme avond is de ACTA tuin nogal vol met mensen en zie daar maar eens de hospitanten in terug te vinden. Gelukkig vonden we al snel een centrale plek en kon het feest beginnen. De eerste gesprekken verlopen nog vlotjes, maar al snel raak ik het zat. De druk die je als hospitant voelt heb je namelijk als bewoner ook. Probeer maar eens uit 14 verschillende gesprekken te onthouden welke 2 het leukst waren. Elke keer dat ik het weer op een rijtje denk te hebben, komt er iemand anders langs die het weer helemaal omgooit. De eerste indrukken blijken lang niet altijd te kloppen en mijn keuze is inmiddels al vijf keer veranderd.

Tijdens het gesprek verdrink ik in zijn ogen maar wat hij heeft gezegd... geen idee

Meerdere mensen beginnen te klagen over een droge mond en te weinig gesprekstof totdat Nick opstaat. Mijn hoop is op het afsluitende woord, maar helaas. Er is namelijk nog een gang met een hospiteeravond en wegens tekort aan hospitanten gaan de groepen ruilen.

Nog een lading met nieuwe gezichten, nieuwe gesprekken, en dat terwijl ik m’n keuze al had gemaakt. Ik besluit daarom ook om lekker eigenwijs met huisgenoten te gaan praten over dagelijkse ongemakken. Maar de hospitanten van de andere gang geven zich niet gewonnen en al snel worden we vergezeld door een aantrekkelijke jongeman. Tijdens het gesprek verdrink ik in zijn ogen maar wat hij heeft gezegd, geen idee.

Eindelijk klinkt het eindsignaal en mogen we naar boven. Het werd tijd ook want door alle bier en wijn moest ik al een uur lang plassen.

Als je denkt dat het ergste achter de rug is,  heb je het altijd fout. De stemronde breekt aan en verloopt zonder enige vorm van coördinatie. Hospitanten hebben twee stemmen, dan ineens weer drie en vervolgens toch weer twee.

Als je denkt dat het ergste achter de rug is,  heb je het altijd fout Na de eerste stemronde staat een van mijn genomineerden op de tweede plaats. Maar denk niet dat het daarmee gedaan is. Er ontstaat protest van verschillende kanten. Kamp A wil liever een jongen erbij terwijl Kamp B gewoon het meisje op nummer 2 niet moet hebben. Dit resulteert in veel geschreeuw, ook van mijn kant.

Helaas trek ik niet aan het langste eind want er komt een tweede stemming. Deze eindigt merkwaardig genoeg met een tweede meisje. Een ander meisje, dat dan weer wel. Mijn nieuwe buurvrouw word een meisje van de andere groep hospitanten die ik niet gesproken heb en mijn favorieten zijn het niet geworden. Ik kijk nooit meer uit naar hospiteren.