De geboorte verloopt moeizaam. De toekomstige mama puft, perst en huilt. Het is voor mij als coassistent de eerste bevalling die ik bij mag wonen. Haar partner staat er verstijfd naast, het is ook zijn eerste keer. Hij houdt zich groot, knalt er zo nu en dan een zelfverzekerde zin uit. Voor de afname van bloed en de toediening van medicatie wordt  een infuus in de arm van mama geprikt. Toekomstige papa glipt de gang op, bang voor prikken.

De ene keer fluisteren we, en dan weer verheffen we onze stem om over het geluid van de vrouw heen te komen. We deppen koude washandjes op mama’s hoofd. Op het bord in de hoek staan de voornamen van papa en mama en de achternaam die het kindje zal krijgen. De voornaam die zij hebben bedacht, mag nog niet op het bord. Dat brengt ongeluk.

We joelen dat ze door moet zetten, dat ze het zo goed doet

Papa komt terug de kamer in en gaat naast mama staan en dept het koude washandje op haar voorhoofd. “Waar heb je behoefte aan?” vraagt hij mama. “Zullen we stil zijn of zal ik iets vertellen?” Mama vraagt of hij iets kan vertellen en hij vertelt haar dat hij speciaal vrij heeft genomen van zijn werk vandaag. Hij is nog niet één keer gebeld! “Goed hè!”

Het duurt nu echt lang, mama verliest haar energie. We joelen dat ze door moet zetten, dat ze het zo goed doet. We zien een paar hoofdhaartjes verschijnen en we joelen nog harder. Zodra ik het lichaampje naar buiten zie floepen en op haar moeders buik zie krullen, vecht ik tegen mijn tranen. Het minimensje huilt en laat ons weten dat ze er is. Ik slik de brok in mijn keel weg. Er komt veel op papa af en ongemakkelijk staat hij van een afstandje te kijken. Zijn kleine meisje zit onder het vruchtwater met nog wat andere gekke smurrie. “Hm dokter”, begint papa vertwijfeld zijn vraag: “Is mijn vrouw uitgescheurd?”