Dromen in de REM-fase van de slaap staan erom bekend dat ze levendig, emotioneel en heftig zijn.
Mijn Amerikastage is voorbij, mijn scriptie is ingeleverd. Ik ben, althans als ik de Harvard J1 Uitwisselingsstudenten Welkomstgids™©® moet geloven, al weer enige tijd in de Herstelfase van het uitwisselproces. “Het is belangrijk u te realiseren dat, naar verloop van tijd, uw gevoelens en meningen over het leven op Harvard en in de Verenigde Staten zullen verbeteren. Misverstanden zullen zich gemakkelijker oplossen. Toch zullen uw gevoelens wellicht niet meer de initiële piek bereiken van de allereerste fase. Een genuanceerder beeld van de VS zal zich vormen, waarin-”

Stop.
Wie houden ze voor de gek?
Dit is een land van uitersten. Hoge pieken, diepe dalen. Heftig als een droom in de diepste REM-slaap.
Van vesten dragen in hartje augustus tegen de airconditioning. Het volkslied voor, tijdens en na ieder sportevenement. Van door een honkbalstadion brullen: “Die pitcher is te f#cking dik geworden!”, intussen drie hotdogs naar binnen werken. Van elke maar dan ook elke taxichauffeur die me zijn hele levensverhaal verteld heeft (ik zal het missen, mijn Rijdende Psychologiepraktijk). Van “God bless you” als je de deur open houdt, en, bij deur twee, “God bless you twice”.

Dit is het land waar ik op Harvard Square bleef en terug naar de bibliotheek ging

Nu ik afstand neem, lijkt het allemaal onwerkelijk als een vage, heftige droom.
Heb ik echt 31 proefpersonen gerund en 26 nachten x 36000 seconden geslaapscoord?
Op één dag een wandeling gemaakt die startte in een sneeuwbos en eindigde op een zonstrand?
Lezingen bijgewoond over slaapwandelen en lucide dromen?
Gemountainbiket in een gele jurk en de Cape bevaren op een jacht?
Gedronken uit rietjes, en geparticipeerd in de wave?
Een meisje voor mijn neus een slaapverlamming zien krijgen tijdens een slaapcollege (van het lachen!)?
Heb ik Clinton-supporters, Bernie-or-Busters en Trump-stemmers bevriend?
Heeft een comedian me aan het huilen gemaakt en een zwerver me weer aan het lachen?
Heb ik – lang leve de ironie – een nacht doorgehaald om een scriptie over het belang van slaap in te leveren?

En ook zo veel dingen niet gedaan? Hier in het land van ongekende mogelijkheden. Waar ik de man van het modebureau nooit teruggebeld heb. Waar ik niet achterin sprong in de auto bij een bluegrassbandje, vaarwel zei tegen studie, huis en haard, op tournee door het hele land. Dit is het land waar ik op Harvard Square bleef en terug naar de bibliotheek ging.

Vaarwel absurd, gestoord land waar dromen van gemaakt zijn.
Ik hoop dat ik iets bijgedragen heb aan het onderzoeksproject en – daarmee, hopelijk – de wetenschap.
Dat ik iemands pad gekruist heb en een herinnering heb achtergelaten.
Dat ik de dag van een zwerver heb opgevrolijkt en een van mijn vele taxichauffeurs een luisterend oor heb kunnen bieden.
Ik hoop niet dat als ik straks terug ben het allemaal maar een droom was.
Sweet dreams, America. Goodbye, but not for good.