Ik heb een paar vrienden die veel bezig zijn met cryptocurrencies. Deze crypto-bro’s kijken de hele dag naar websites met grafieken die ze het laatste nieuws vertellen over hun favoriete digitale valuta’s. Het zijn doodnormale jongens, maar als dit onderwerp ter sprake komt krijgen ze een maniakale blik in hun ogen. Ze beginnen te preken over kansen die ik aan het missen ben. Dat het de toekomst is. Dat ik de boot ga missen. Ze doen me denken aan een doomsday-cultus - een sekte met een rotsvast vertrouwen in hun voorspelling dat de wereld elk moment kan vergaan.

Maar goed, ik heb dan ook een buitenstaanderspositie. Ik vertel mezelf dat ik niets met crypto doe uit morele overwegingen; ik vind het een nare gedachte dat je in theorie zoveel kan verdienen door vanachter een laptopscherm met geld te schuiven. Hoe is het mogelijk dat speculeren op de koersen van digitale munteenheden - iets wat geen maatschappelijke waarde heeft - zoveel meer op kan leveren dan werken in een verzorgingstehuis? Aan de andere kant weet ik dat mijn principes best flexibel zijn als er genoeg compensatie tegenover staat. Stel dat ik wist hoe ik in korte tijd veel geld zou kunnen verdienen op de aandelenmarkt. Zou ik dat dan niet doen?

Er schemeren allemaal emoties door in hun jargon

Dit vraag ik me weer af als ik ze hoor praten in een café in Oud-West. Er schemeren allemaal emoties door in hun jargon. Emoties die ik wel begrijp: een drang om financiële zekerheid te hebben; frustratie met de uitsluitende mechanieken van het bankensysteem; grip willen krijgen op de grillen van de wereldeconomie. Hoe langer ik naar ze kijk hoe meer ik mijn cryptobro’s begin te zien als een symptoom van een samenleving waar mensen zich blijkbaar genoodzaakt voelen om geld in dogecoins te investeren.

“Dus…”, vraag ik, als een van hen is uitgepraat. “Hoe gaat het nou eigenlijk met je?”

“Nou moet je kijken”, zegt de crypto-bro naast me. Hij pakt zijn telefoon terwijl hij een bitterbal in zijn mond stopt. Hij veegt zijn hand af aan zijn broek en opent een app die een kelderende grafiek laat zien. Ernaast staat een lange lijst cijfers, allemaal fel in het rood.

“Ik heb hier drieduizend euro in zitten”, vertelt hij nonchalant. “Dus niet zo best.” Als ik vraag of ik bureau schuldhulp al moet bellen glimlacht hij kalm, als een monnik, als een gelovige die is veroordeeld tot de brandstapel maar weet dat hij door zijn martelaarschap het eeuwige leven gaat krijgen.

“Neuh… hij gaat wel weer omhoog.”

Illustratie: Dido Drachman