Door een gecancelde vlucht van Ukraine Airlines (ik dacht luchtmaatschappijen te hebben uitgespeeld door het goedkoopste ticket naar Australië aan te schaffen) strandde ik begin dit jaar in het Corona Hotel in Kiev. Toen kon ik nog lachen om de naam van het hotel dat zich in een donkere achterbuurt in Oekraïne bevond. Ondertussen kan ik het woord corona, of zoals de Aussies zeggen “rona”, niet meer horen, en zal het hotel failliet zijn. Met mijn grote tassen vol hemdjes en korte rokjes zeulde ik door dit ijskoude land dat gekenmerkt wordt door flats en constructies voor de bouw van nog meer flats. In het Corona Hotel was ik de enige gast. Hoewel ze absoluut geen zin in mij hadden, kreeg ik een driekamerappartement met meubels zo bijzonder dat zelfs de kringloop in Naarden het niet verkocht zou krijgen. De bruine kanten gordijnen met bloemetjesmotief hield ik gesloten in een poging te ontkennen dat er een industrieterrein in mijn achtertuin lag. Engels spraken ze niet, dus was het moeilijk uit te leggen dat ik geen zin had in de diepvriesworst voor mijn ontbijt.

Engels spraken ze niet, dus was het moeilijk uit te leggen dat ik geen zin had in de diepvriesworst voor mijn ontbijt

Vier dagen en vier landen verder kwam ik in Melbourne aan en had ik meer geld uitgegeven aan de opgelopen vertraging dan wanneer ik een rechtstreekse vlucht had geboekt. Maar mijn slechte, vrekkige eigenschap werd in Australië minder bestraft dan in Oekraïne. Paniek door de virusverspreiding in maart zorgde dat andere buitenlanders massaal vertrokken. Voor een prikkie kocht ik de bezittingen die zij moesten achterlaten. Hun onderhandelingspositie was dramatisch met een vlucht waarmee zij drie uur later 15.000 km zouden afleggen. Dus rijd ik ineens rond in een gigantische fourwheeldrive, fiets ik op een snelle racefiets en huur ik een kamer in het centrum van Adelaide mét inloopkast. Mijn sneue studentenleven als geneeskundestudent in Amsterdam werd vervangen door onverwachte luxe. Met de lente die er hier aankomt, kan ik eindelijk de veel te luchtige kleren, die ik in een enthousiaste misinterpretatie over het klimaat in Australië heb meegebracht, uit mijn inloopkast halen. Bij mijn oppasbaantje, waar ik afwisselend zou werken met een andere student die Australië niet heeft gehaald, werk ik nu alleen.

Zo bouw ik een fortuin op en weet ik zeker dat ik in december tijdens mijn terugvlucht niet weer in het Corona Hotel in Kiev strand.