Ik beheers het eten met gesloten mond, maar zeg: “brandade, schorseneren en parmezaankletskop”, en ik ben terstond een brabbelend kind met schuim rondom de mond. “Bidiebidiebieb”, stotter ik. Heimelijk tuur ik over mijn menukaart en spiek op die van mijn buurvrouw naar aanwijzingen, naar antwoorden.

Haha, ik lach mee om de clou van een grap die ik nooit hoorde. Ik zit in de matrix, maar niemand heeft me geïnstrueerd over de codes van deze ruimte. Mensen zwieren elegant door de ballroom, ik sta houterig aan de kant, opgesloten in mijn lichaam dat niet is geboetseerd, gemodelleerd en gefatsoeneerd naar het ideaal van dit mini-universum.

Ik deconstrueer de menukaart met flarden aan buitenlandse talenkennis. Ik ontleed zinnen; kofschip, fok dit schaap. Is dit waarom je naar de universiteit bent gegaan? schreeuwt mijn moeder in gedachten, ze heeft nog net geen slipper in haar handen, terwijl ik onbegrijpelijke formulieren van de gemeente decodeer. Drie glinsterende vorken en acht lepels verblinden mij. O nee, daar komt de kelner, snel trek ik mijn verbeelde capuchon over mijn gezicht

Snel trek ik mijn verbeelde capuchon over mijn gezicht

De kelner loopt weg. Nu pas zie ik dat het restaurant een prachtige, doorzichtige glazen koepel heeft. Gebiologeerd staar ik naar de glazen koepel. Mijn ogen dwalen af en fixeren op een donkere man die aan de tafel ernaast geanimeerd een verhaal vertelt. De donkere man zweeft elegant door de matrix. Zijn shawl deint mee op zijn woorden.

Socialisatie in de fijne codes van de middenklasse is een labyrintisch proces. Wie dit domein wil betreden moet minstens de woorden ‘socialisatie, code en proces’ kennen. Je kunt de glazen koepel zonder zichtbare buitengrenzen betreden, maar de acquisitie van cognitief kapitaal is onvoldoende. Hogere en lagere vormen van consumptie onderscheiden zich door smaakverschillen. Klasse, niet kleur domineert hier; mensen uit de arbeidsklasse zijn mijn tijdelijke kameraden.

“Waar kom je eigenlijk vandaan?” vraagt de witte persoon naast me plots.

Ik glimlach, terwijl mijn mondhoeken protesteren. Dan merk ik op dat de donkere man naar me kijkt. Hij knikt, begripvol.