Op kamer 110 liggen deze week twee dames van boven de negentig. Ze zijn allebei vorige week uitgegleden met het koude weer. Daarbij zijn ze onhandig terechtgekomen en hebben daardoor een bot gebroken: de één de knie en de ander de heup.
In de ochtenden bij het visite lopen kost het moeite de gesprekken tussen de dames te onderbreken. Ik loop deze week mee met een jonge vrouwelijke arts en we gniffelen om de gesprekjes tussen de dames. De arts grapt of ze nog knappe mannen - uit het raam van hun kamer - hebben kunnen spotten, maar de dames moeten er niet aan denken. Gezien hun leeftijd ligt er een lange weg van revalidatie voor hen.

De dame met de gebroken knie betreurt de situatie, zo onhandig was het, en totaal haar eigen domme schuld. Ze is altijd zo fit, scharrelt veel rond in het huis. Nu moet ze de hele tijd met haar been in de lucht en ze vindt het maar niks. Kerst thuis heeft ze al opgegeven. Ze is deftig gekleed en draagt mooie gouden sieraden, oud geld vermoed ik.
Er wordt gekozen voor een conservatief beleid, geen operatie. Ze heeft een gecompliceerde breuk die bij een jong persoon wel geopereerd zou worden.

De gebroken-heup-dame klaagt ook over haar onhandigheid tijdens de val. Ook zij weet dat ze de kerstdagen niet thuis, in haar bungalow, zal doorbrengen. Zij is wel geopereerd. Ze draagt verouderde kleren van goedkope stof met felgekleurde bloemmotieven.

Ze hebben al plannen gemaakt voor wat ze samen willen doen als ze weer op de been zijn

Vanmorgen treffen we alleen de heupdame aan. Ze heeft een rotochtend gehad. Haar (knie)vriendin is vertrokken naar het verzorgingshuis en ze mist haar nu al. Gelukkig hebben ze nummers uitgewisseld, vertelt ze. Gisteravond hebben ze elkaar aan de telefoon gesproken en hebben ze bijgepraat over de omstandigheden in het nieuwe verzorgingshuis. Ze hebben foto’s gedeeld en de kamers zien er hartstikke prima uit. Nu willen ze nog zorgen dat ze daar samen terechtkomen. En als ze dat verzorgingshuis hebben overleefd, en weer op de been zijn, hebben ze al plannen voor wat ze dan samen willen doen. 

Als ik samen met de arts de kamer uitloop, heb ik zin een arm om haar heen te slaan. Ik krijg een brok in mijn keel van deze brokkenpiloten en ik vind het zo vet dat ik van deze prille vriendschap getuige heb mogen zijn.