De nood is hoog, maar ik kan voorlopig niet naar de wc. Ik wacht op mijn beurt in een ING-kantoor dat slechts door twee medewerkers is bemand. Veel te weinig. Er zijn wachtbankjes, maar zelfs die zitten vol. Mensen staan te wachten om te zitten wachten.

“Boefjes zijn het!” zegt een oude man naast me. Hij refereert aan de ING-top. “Ze digitaliseren alles onder het mom van efficiëntie, terwijl het alleen hun eigen portemonnee ten goede komt. Vroeger had je dit soort wachtrijen niet.”
De man werkte in een ver verleden bij de Gemeentegiro Amsterdam. De blauwe girobus domineerde toen nog het Amsterdamse straatbeeld. Dat was een soort van brievenbus, vertelt de man nostalgisch, maar dan om betalingen aan de gemeente te posten. Ik kan me weinig voorstellen bij het verlangen naar een tijd waarin je je halve wijk door moest om geld af te staan, maar dat is misschien een generatiedingetje.
Na drie kwartier wachten word ik geholpen door een medewerkster. Om mijn bankaccount te activeren, hoef ik alleen m’n telefoonnummer door te geven, dus in theorie zijn we binnen enkele tellen klaar en kan ik gauw naar de wc.

'Ze digitaliseren alles onder het mom van efficiëntie, terwijl het alleen hun eigen portemonnee ten goede komt'

Maar de ING-praktijk is weerbarstig. Voordat ik überhaupt heb verteld wat mijn 06 is, klikt de medewerkster minutenlang driftig met haar muis. Een vermoeid paar ogen richten zich op van het scherm. “Sorry hoor, het systeem werkt voor geen meter. Wat studeer je eigenlijk?”
Terwijl haar laptop aan het laden is, blijkt de medewerkster van eind twintig opvallend geïnteresseerd. Waarschijnlijk dient het puur als opvulling van de stilte, maar ik kan me niet onttrekken aan de gedachte dat ze mijn telefoonnummer hoe dan ook wil hebben. Of dat systeem nou werkt of niet.
Nadat ze de digitale janboel in haar laptop heel wat keren heeft heropgestart, lukt het de medewerkster om mijn nummer in te voeren, waarna ze opgelucht ademhaalt: “Ik kan weer lachen.” De vreugde verdwijnt uit haar gezicht als ze zich realiseert dat ze bij de volgende klant opnieuw het ondoorgrondelijke ING-systeem in moet duiken. Ik wens haar succes en kan eindelijk plassen.

De naastgelegen Hema heeft het dichtstbijzijnde toilet. De slag naar een gedigitaliseerd betaalsysteem is nog niet gemaakt. Naast een leeg schaaltje met een bordje waarop handgeschreven ‘wc 50 cent’ staat, zit een mevrouw. Ze ziet me zoeken naar contant geld en knipoogt: “Loop maar door.’’ Een boefje. Die kan de ING goed gebruiken.

 Illustraties: Dido Drachman