Een paar minuten te laat loop ik het café binnen waar ik heb afgesproken met een vriend. We hebben elkaar een tijdje niet gezien. Zodra ik hem heb gespot, merk ik verbaasd op dat hij al een vaasje heeft besteld. “Dat was het plan, toch?”
Hij heeft gelijk. Althans, ik heb wel degelijk gevraagd of hij zin had om ‘een biertje te doen’. Eigenlijk wil ik gewoon met hem bijpraten en een laagdrempelige uitnodiging daartoe bevat natuurlijk alcohol.

Ik wenk de serveerster. Ondanks het tijdstip - het is kwart voor vier - geef ik toe aan m’n eigen voorstel. “Een biertje alsjeblieft.” Even later wordt een zorgvuldig afgetapt glas Amstel voor m’n neus gezet. Ik neem een slok en de bekende lichtbittere smaak verspreidt zich door mijn mond.

Eigenlijk wil ik gewoon met hem bijpraten

De vriend is een soort wandelend Volkskrant Magazine. Hij zegt bang te zijn dat-ie soms wat pretentieus overkomt, maar ik kan het wel waarderen. Ons gesprek gaat dan ook voornamelijk over politiek, theater, kunst en literatuur. En dat is heus niet alleen zijn schuld.

Tegelijk vang ik flarden op van een gesprek aan de tafel naast ons. Een vriendinnengroep van onze leeftijd is ook uitbundig aan het bijkletsen onder het genot van een biertje. Voor zover ik het kan horen, volgt minstens de helft een kappersopleiding en is het voornaamste onderwerp van gesprek wie met welke jongen heeft getongd.

Twee totaal verschillende werelden dus. Normaal bevinden ze zich mijlenver uit elkaar, maar vandaag is de onderlinge afstand zo breed als het gangpad naar de wc.
Mijn tafelgenoot pauzeert zijn betoog over een arthouse-film om een slok te nemen. Een slok bier. Geen dubbele cappuccino met havermelk, geen biologische smoothie. Geen IJwit, Kinky Koos of Mannenliefde. Gewoon Amstel, net als de tafel naast ons.

De schemering valt over de Jordaan. Wanneer wij net concluderen dat Joris Luyendijk niet bepaald het uiterlijk heeft waarmee je gemakkelijk aangesproken wordt op feestjes (een achtste vinkje?), onderbreekt de serveerster ons gesprek met de vraag of we nog iets willen drinken. In mijn glas zit inderdaad alleen nog wat doodgeslagen schuim.
Met een schuin oog kijk ik naar de vriend en de kapsters in spe. Het is een wereld van verschil, behalve op het notitieboekje van de serveerster. Daar zijn ze hetzelfde turfje. Ik richt me weer tot de serveerster, die inmiddels ongeduldig met haar pen speelt. “Doe nog maar een biertje”, en ik verander in een pennenstreep.

 Illustraties: Dido Drachman