Een stoet basisschoolkinderen in peperdure designerjassen steekt over. De ferme avondbries strijkt in tegen hun gepolijste kapseltjes, waardoor van de strak gekamde scheiding in hun haar weinig overblijft. Achter de geërfde quasinonchalante oogopslag gaat, als je goed kijkt, een zeker ongemak schuil. Of misschien zelfs pijn, afkomstig van eeltloze voeten die knellen in verregende Dr. Martens.
Rijkeluiskinderen en de avondvierdaagse; het blijkt geen gelukkig huwelijk. De melkfleswitte benen zijn veertig kilometer wandelen in een week niet gewend. Ze worden op het schoolplein afgezet door pappa of anders hebben ze wel een elektrisch aangedreven kinderfiets gekregen voor Sinterklaas. Een kwart van de Amsterdammers verdient twee keer modaal.

Deze week verlaat het verwende uitschot van de achterbankgeneratie Oud-Zuid. Terwijl ze langs de balkonnetjes met schotelantennes van de Indische Buurt lopen, kunnen ze alleen maar denken aan hun vermoeide benen. Achteloos passeren ze tientallen afgebladderde raamkozijnen waarachter dichtgedraaide luxaflex het bestaan verbergt van leeftijdgenoten die elke dag zonder ontbijt naar school gaan. Een vijfde van de Amsterdamse huishoudens leeft onder de armoedegrens.

De kloof tussen arm en rijk groeit in Amsterdam. Het aantal miljonairs in de hoofdstad is binnen vijf jaar tijd verdubbeld en tegelijkertijd wordt de rij voor de voedselbank elke maand langer. Amsterdamse kinderen hebben geen gelijke kansen. Al werken ze later even hard, hun beloning zal nog altijd voor een groot deel afhankelijk zijn van de plek waar hun wieg stond.
Toch kan ik de Annefleurtjes en Lodewijkjes op het zebrapad weinig kwalijk nemen. Zij kennen alleen hun geprivilegieerde leven. Op de leeftijd dat ik de avondvierdaagse liep, was ik me echt niet bewust van mijn privileges. Ik was vooral bezig met snoep.

Op de leeftijd dat ik de avondvierdaagse liep, was ik me echt niet bewust van mijn privileges

Elke avond werden rugtassen vol zoetigheid meegesjouwd en op de laatste dag kwam onze suikerboost tot een hoogtepunt. Na de finish kregen we door de organisatie een officiële medaille opgespeld, maar dat was volgens de ouders uit mijn geboortedorp kennelijk een beloning van niks.
Hun oneindige bewondering voor de wereldprestatie die de plaatselijke jeugd zojuist had neergezet, uitte zich in zelfgeknutselde medailles, waarvan het metaal vervangen was door chocoladerepen of lolly’s van astronomisch formaat. Sommigen hingen zelfs hele Lego-pakketten aan de hals van hun kroost.

Als een garde oorlogsveteranen paradeerden we kromgebogen van de ‘kleinigheidjes’ langs de uitzinnige menigte apetrotse ouders. Behalve een paar van mijn klasgenoten dan, die onopvallend huiswaarts gingen met een schamele opbrengst om hun nek. En dat terwijl ze  precies evenveel hadden gelopen.

 ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN