Onafhankelijke journalistiek over de Vrije Universiteit Amsterdam | Sinds 1953
18 maart 2024

Campus
& Cultuur

Geneeskundestudent Ying: 'Om te bewijzen dat je geen documenten kunt overleggen, moet je documenten overleggen'

‘Een tweederangs burger, dat ben ik’

Geneeskundestudent Ying is hier geboren en getogen, en zou nu toch wel eens graag een echte Nederlander willen worden.

De ouders van geneeskundestudent Ying  (23, volledige naam bekend bij de redactie) kwamen in 1991 als vluchteling uit China naar Nederland. Zij is in Delft geboren. Maar omdat ze geen Chinees paspoort heeft, krijgt ze ook geen Nederlands paspoort, met geen mogelijkheid.

‘Dit kan ook mijn carrière als arts belemmeren’ Dat levert haar een heleboel praktische problemen op. “Toen ik me had ingeschreven als student, kreeg ik een rekening van 10.000 euro opgestuurd. Volgens DUO had ik geen recht op studiefinanciering of een ov-kaart. Ik kan met mijn Nederlandse verblijfsvergunning alleen naar Schengenlanden reizen. Dan moet ik  ruim van tevoren op Schiphol zijn, vanwege de rompslomp en vragen en managers die erbij gehaald moeten worden voordat ze ervan overtuigd zijn dat ik alleen maar op vakantie ga. En als ik terugkom, begint het weer opnieuw. Dit kan ook mijn carrière als arts belemmeren, omdat ik niet alle internationale congressen en symposia kan bijwonen.”

En ze kan zonder Nederlands paspoort niet trouwen. “Vroeger wilde ik dat wel, maar ik heb me er maar bij neergelegd dat ik niks heb te willen.”

Vreselijk vervelende zaken die het leven er niet leuker op maken. Maar het zit veel dieper. Terwijl ze vertelt, wellen er tranen in Yings ogen. Daarna rollen ze over haar wangen. “Ik had me nog zo voorgenomen om niet emotioneel te worden”, zegt ze.

Niet geaccepteerd

Wat het is: “Als het ze uitkomt, als ik belasting moet betalen, dan ben ik Nederlander, maar als het ze niet uitkomt, ben ik gewoon een buitenlander.” Ze voelt zich niet geaccepteerd: “een tweederangsburger, dat ben ik. Dat je na je eindexamen wilt gaan studeren, net zoals al je klasgenoten, maar dat je dan die rekening krijgt en denkt dat een studie er voor jou niet inzit, dat je zult moeten gaan werken.”

‘Als ik belasting moet betalen, ben ik wel Nederlander’ Uiteindelijk kan ze gaan studeren en heeft ze ook recht op studiefinanciering, maar daar gaat dan heel veel getelefoneer en brievengeschrijf aan vooraf, want iedereen weet hoe het is geregeld voor Chinese studenten en voor Nederlandse studenten, maar bijna niemand weet hoe het in Yings geval zit. “Daar moet dan weer iemand anders worden bijgehaald, en weer iemand anders, en zo maar door.”

 Jarenlang heeft ze geprobeerd iets aan die situatie te veranderen. Met handtekeningenacties, met advocaten, gedoe bij de Chinese ambassade, allemaal zonder resultaat. “Ik heb altijd gedacht dat als je maar hard genoeg je best doet, je er wel komt, maar ik weet nu dat dat dat eigenlijk niet waar is.”

Er is een regeling die zegt dat als je echt niet de benodigde documenten kunt overleggen voor een paspoort, je je kunt beroepen op ‘bewijsnood’, maar dat is volgens Ying een wassen neus. “Ze geven je een sprankje hoop, maar om te bewijzen dat je geen documenten kunt overleggen, moet je documenten overleggen die de Chinese ambassade niet wil afgeven.

Zielig doen

Ze praat er eigenlijk niet graag over. “Vroeger wel, maar ik heb geen zin meer om er constant mee te worden geconfronteerd. En ik wil niemands medelijden, ik wil niet zielig gevonden worden.” De reden dat ze er nu wel weer over praat, is dat er een paar weken geleden een demonstratie was georganiseerd voor mensen in dezelfde positie als zij. Daar was ze ook bij.

‘Een beetje zielig zitten doen, dat zit niet in onze aard’ “Degene die de demonstratie heeft georganiseerd, heeft de deelnemers via-via gemobiliseerd, maar er is geen verenigingen van lotgenoten of zo. Dat wil ik ook niet, met elkaar een beetje zielig gaan zitten doen. Dat zit ook niet in de aard van Chinezen.”

Maar haar hele leven verkeert ze al in onzekerheid. “Ik val onder de Pardonregeling, maar tot mijn twaalfde wist ik niet of ik in Nederland mocht blijven of niet. Ik mocht van mijn ouders niet bij een sportclub of een muziekvereniging, want we konden altijd worden uitgewezen.”

En nog steeds moet ze elke vijf jaar opnieuw een verblijfsdocument voor Nederland aanvragen. “De kans dat ik nog word uitgezet, is nihil maar ik heb niet het idee dat de houding jegens buitenlanders er in Nederland beter op wordt. De regels zullen eerder worden verscherpt dan versoepeld.”

 

Reageren?

Houd je bij het onderwerp, en toon respect: commerciële uitingen, smaad, schelden en discrimineren zijn niet toegestaan. Reacties met url’s erin worden vaak aangezien voor spam en dan verwijderd. De redactie gaat niet in discussie over verwijderde reacties.

Velden met een * zijn verplicht
** je e-mailadres wordt niet gepubliceerd en delen we niet met derden. We gebruiken het alleen als we contact met je zouden willen opnemen over je reactie. Zie ook ons privacybeleid.