Onafhankelijke journalistiek over de Vrije Universiteit Amsterdam | Sinds 1953
27 maart 2024

Studentenleven
& Maatschappij

‘Als je ons naait, vermenigvuldigen we ons’

‘When you screw with us, we multiply‘, luidde een van de opschriften van de provisorisch in elkaar geflanste protestborden die werden meegedragen met de demonstratie, vanmiddag, tegen het college van bestuur van de UvA. 

Van dat opschrift bleek geen woord overdreven. Het moeten minstens duizend mensen geweest zijn die meeliepen met de tocht van het Roeterseiland naar de Binnengasthuisstraat. Voor de tweede keer sinds de bezetting van het Maagdenhuis had het college van bestuur weer meer mensen tegen zich op de been weten te brengen dan er al waren.

Angst ingeboezemd

De eerste keer door zijn autoritaire opstelling en de duizelingwekkend hoge dwangsom die het van de Maagdenhuisbezetters eiste, de tweede keer afgelopen zaterdag, door de studenten en docenten gewelddadig uit het Maagdenhuis te laten verwijderen.

“Aftreden! Aftreden!” riep de demonstranten. Voor het Crea-gebouw op het Roeterseiland werden ze eerst in de stemming gebracht met toespraken van docenten die alleen bij vlagen te verstaan waren. Ze klonken Amerikaans, waren zaterdag hardhandig met de politie in aanraking gekomen en leken vooral getraumatiseerd door de politiepaarden, die hen angst hadden ingeboezemd. De docent stak nog een korte verhandeling af over “Bull-shit, chicken-shit and horse-shit“, waarvan vooral de laatste volgens hem moeilijk weg te krijgen was. Bull-shit, dat was de managersspeak van het UvA-bestuur en de betekenis van chicken-shit ging door het gepiep en gekraak van de megafoon verloren.

Schurk uit Batman

Daarna trok de stoet de stad door, naar de Binnengasthuisstraat. Het was een gemêleerd gezelschap; allemaal nette, aardige jongens en meisjes en meneren en mevrouwen. Er liepen vier in het zwart geklede, gemaskerde types mee maar die hielden zich kalm, en hier en daar liep een meneer of mevrouw die de indruk wekte het vooral voor de gezelligheid te doen. Ook de uit de Vluchtkerk verdreven vluchtelingen van We Are Here liepen mee. 

Alles verliep ordentelijk. De sfeer was ontspannen. Er werden liedjes geïmproviseerd: “Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, waar is toch mijn onderwijs gebleven. Het is niet hier, het is niet daar, het is bij de makelaar.” Op Twitter hadden veel hoogleraren beloofd in toga te komen, maar ik heb er weinig gespot. Ik zag wel iemand in een soort Perzische kamerjas en Ewald Engelen leek zich een soort rokkostuum van spijkerstof te hebben laten aanmeten. Mensen hadden wonderlijke kostuums aangetrokken, waarvan sommige de schurken uit de Batman-strips niet hadden misstaan.

Belachelijke manier 

Eén van de vluchtelingen mocht het spits afbijten van de reeks speeches die op het Binnengasthuisplein werden gegeven. “We are going to let everyone in the world see how the Netherlands treat people like us“, schreeuwde ze. “We are going to stay on the streets!”

Daarna kwam socioloog Abram de Swaan, die bij de bezetting van het Maagdenhuis 1969 was geweest. Het was allemaal slecht te verstaan, maar ik geloof dat De Swaan erg trots was op wat de Maagdenhuisbezetters toen allemaal voor elkaar hadden gekregen, maar wat minder op de resultaten van deze bezetters. Toch riep hij: “We must continue!” daarbij wild gesticulerend. Want de universiteiten waren gecommercialiseerd en een citatenindex was een belachelijke manier om onderzoek te evalueren. “I don’t want valorisation!”

Boudewijn de Groot

Een jongeman liet de betogers alles wat hij zei, in koor nazeggen. Iedereen gehoorzaamde. “De beerput die zich UvA-bestuur noemt!” – DE BEERPUT DIE ZICH UvA-BESTUUR NOEMT!” “Is nu opengetrokken!” “IS NU OPENGETROKKEN!” Enzovoort. Een jongen zong in keurig Polygoonjournaal-Nederlands, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar, een geactualiseerde versie van Boudewijn de Groots “Welterusten, meneer de president”, maar de president was natuurlijk vervangen door het college van bestuur en de Vietnam-oorlog… enfin, u begrijpt het al.

Iemand speechte dat hij heel boos was en beloofde nog veel bozer te worden, maar de stemming bleef gemoedelijk. Daarna zei iemand anders dat de toekomst ons toelachte, omdat het college van bestuur zou gaan aftreden.

En toen trok de stoet de binnenstad in, pijprokend en de Internationale zingend en om de zoveel stappen “AFTREDEN! AFTREDEN!” roepend.

Reageren?

Houd je bij het onderwerp, en toon respect: commerciële uitingen, smaad, schelden en discrimineren zijn niet toegestaan. Reacties met url’s erin worden vaak aangezien voor spam en dan verwijderd. De redactie gaat niet in discussie over verwijderde reacties.

Velden met een * zijn verplicht
** je e-mailadres wordt niet gepubliceerd en delen we niet met derden. We gebruiken het alleen als we contact met je zouden willen opnemen over je reactie. Zie ook ons privacybeleid.